Pijąc to wino, dziarsko dożyjesz setki

Najprostszy sposób na długowieczność? Krokomierz, dyżurna gomółka owczego sera i piwniczka pełna Cannonau di Sardegna.

Pora wyciągnąć ostateczne wnioski ze stylu życia sardyńskich pasterzy. W końcu na ich wyspie stężenie żwawych, zadowolonych z życia stulatków monstrualnie przekracza cywilizacyjne normy. Naukowcy wzięli ich pod lupę i stwierdzili, że to zbawienne połączenie ich tradycyjnego napitku – wina Cannonau i owczego sera, pecorino sardo.
W pierwszym eliksirem są polifenole, których jest parę razy więcej niż w przeciętnych winach, w drugim – duża zawartość nienasyconych kwasów tłuszczowych. Ta dubeltowa broń na wszelkiego typu uwiądy, raki i zawały właśnie tak świetnie konserwuje do dziś Sardyńczyków, nawet jeśli godzinami nie uganiają się za owcami. Choć duża ilość pieszych wycieczek, jak powszechnie wiadomo, efekt ten wzmacnia.
Przy Cannonau di Sardegna zatrzymam się na dłużej. To dziwak, indywiduum. Outsider, którego prędzej pokochasz, niż zrozumiesz.  Poznałam go pewnego wieczora w miejscowości o dziwnej nazwie Arbus, gdzieś na zachodnich rubieżach wyspy, tych zdecydowanie mniej uczęszczanych przez turystów. W tle mruczała trąbka Paolo Fresu,
a gospodyni Anna nalała mi do kieliszka oleistej ciemnej cieczy, która pachniała tak przedziwnie, bujnie i jakoś tak… oskarżycielsko.

Kiedy spróbowałam tego, jak się okazało, domowej produkcji Cannonaua, odniosłam wrażenie, że wszystko w nim jest na odwrót. To, co w innych winach jest pobrzmiewającym długo na języku echem, tu stanowi żwawą uwerturę. I tak dalej. Jakieś niezrozumiałe w winie nuty solne też się przebijają i koniec końców uznałam, że najlepiej określa je słowo „smutne”. Ale w tym pozytywnym sensie (tak jak każda smutna melodia jest piękna, a wesoła niekoniecznie). Potem trafiały mi się też inne odcienie smakowe Cannonau, ale wszystkie je łączyła jakaś nieokreślona mroczność. Dobrze ilustruje ją etykieta wina z winnicy Giuseppe Sedislesu. A jeszcze lepiej drzewka winorośli. Wyglądają jak zbuntowany, wygrażający pięściami tłum. Zwłaszcza zimą.